Ian Siegal Solo (UK) Blues The Maple Ertvelde (22-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Ian Siegal info club: The Maple © Rootsville 2024

Zoals ik gisteren al placht te schrijven, het zijn drukke dagen en ze zijn nog maar net begonnen. Gisteren Gent, vandaag richting Ertvelde, om een bezoekje te brengen aan The Maple, waar de bende van Kanaalblues niemand minder dan Ian Siegal hadden uitgenodigd. Toen hij zijn opwachting maakte in de Missy Sippy, zat ik in Porto en moest ik noodgedwongen het concert laten schieten, nu kreeg ik de kans om mijn schade in te halen.

Voor de doorwinterde blues- & americanaliefhebber behoeft Ian Siegal geen introductie meer. Met 2 UK Blues Awards, 10 British Blues Awards, 4 European Blues Awards, 2 Mojo Albums of the Year, 3 US Blues Music Awards en nog meer beeldjes in de kast wordt deze man geprezen door fans, muziekcritici en collega-muzikanten. Het Britse buitenbeentje van de blues is een meesterlijk slide-gitarist en waanzinnige zanger, tenminste als hij daar zin in heeft, want de man kan soms wel raar uit de hoek komen. We zouden wel zien hoe zijn muts stond in de loop van de avond.

Siegal is nog steeds een geweldige publiekstrekker want The Maple was afgeladen vol, waardoor het ook pokkenwarm was binnen en de mensen achter de toog handen te kort kwamen om de dorstigen te laven. Rond de klok van half negen stapte MC van dienst Ivan Bonne het podium op, om “the man himself” aan te kondigen.

Ian, strak in het pak en met zijn snakeleather boots aan, stak dan onmiddellijk van wal met ‘Hand In Hand’, een nummertje afkomstig uit zijn laatste cd “Stone By Stone” uit 2022. De volgende twee nummers waren trouwens ook uit dezelfd schijf afkomstig en dan heb ik het over het knappe ‘Working On A Building’ en het duistere ‘Psycho’. Je mag zeggen wat je wil, maar de man weet waar hij mee bezig is. Zijn fingerpicking werk is van hoog niveau en zijn stem, die zo uit het graf lijkt te komen, is zwaar en diep en doet denken aan Howling Wolf. Daarenboven vervolledigt hij het geheel wanneer hij geregeld de slide bovenhaalt. Hij sleurt aan de snaren van zijn gitaar en houdt het ritme aan met zijn voetengestamp.

Ian kent ook zijn klassiekers, die hij een speciaal tintje geeft zoals deze ‘Pony Blues’ van Charley Patton of ‘Come On In My Kitchen’ van Robert Johnson. ‘I’m The Train’ was er dan weer eentje van eigen makelijk om ons nadien, en nog snel voor de pauze, te trakteren op ‘Mary Don’t You Weep’, een ouwertje van de Fisk Jubilee Singers uit 1915 en dat is al redelijk wat jaren geleden nietwaar? Na de laatste noten van ‘Shake Em On Down’ van goold old Bukka White mochten we even gaan rusten.

Na het halen van een frisse neus en de innerlijke mens te hebben versterkt, was iedereen klaar voor deel twee. Dat begon met ‘Religion’ dat naadloos overging in ‘You Got To Move’ van Mississippi Fred McDowell. Zoals ik al zei, Ian kent zijn klassiekers.

Al kloppend op de gitaar op zijn schoot, start hij een grommende versie van ‘John The Revelator’, hallelujah brothers en sisters, men waande zich even in een gospelkerk ergens in het zuiden van de States. Teruggrijpend naar zijn roots brengt hij wat hij noemt: “een Ierse blues”, eentje dat zijn grootvader enorm graag hoorde en getiteld ‘Moonshine Blues’. ‘Crazy Old Soldier’ is oorspronkelijk van Willie Nelson en staat op Ian’s album “Wayward Sons” en alweer hij zet hier een zeer puike versie neer. Terug naar de klassiekers met zijn eigen bewerking van ‘Dust My Broom’ van Robert Johnson. Siegal blijft op een hoog niveau presteren en de aanwezigen boeien. Zo ook met ‘Hard Times’ en het geweldige ‘Ain’t Nobody’s Business But My Own’. We voelden stilaan het einde naderen, van het optreden wel te verstaan, maar niet alvorens Ian ons nog trakteerde op ‘Bloodshot’, ‘Fishing Blues’ en ‘Take A Walk’.

Daverend applaus natuurlijk en er was niet veel aanmoediging nodig van MC Ivan om Ian aan te zetten er ons nog eentje mee te geven “for the road”. En wat voor eentje, het werd een prachtige versie van “A Whiter Shade Of Pale”. En op de akoestische gitaar klinkt dit hemels. Hierna mocht ook niets volgen, dit was de perfecte afsluiter. Alweer een knaller van formaat daar in The Maple. Ik denk niet dat iemand het zich heeft beklaagd om zijn maandagavond daar te hebben doorgebracht, wel integendeel. Bedankt Mister Siegal, u was geweldig!

Volgende afspraak daar in Ertvelde is maandag 03 juni want dan ontvangen ze het Dom Martin Trio. Cheers!

Marcel